Ik kon er niet bij zijn op deze avond, maar Jozef heeft gelukkig nota's gemaakt en punten (zowel die van hem als de groepsscore) genoteerd. Hier is zijn verslag.Een Noord-Amerikaanse avond bij Guy met één witte en vijf rode blinde “flights”, in totaal twintig “gringo”-wijnen (ja, er bleken ook “Rhône Rangers” bij te zijn) van 2013 tot 2018. Guy startte met een wit thema: dezelfde druif uit hetzelfde jaar. De druif (Chardonnay) was niet moeilijk te raden, het jaar bleek na onthulling 2018. Alle drie lekkere wijnen, weliswaar met de typisch Amerikaanse suikertoets. De Dumol Estate was nipte winnaar voor de groep, duidelijke winnaar voor mezelf (“meest Bourgondisch” schreef ik op).Op naar rood, met een eerste thema “zelfde druif”. Bijna iedereen aan tafel raadde Zinfandel, met Turley Presenti Paso Robles 2018 als duidelijke voorkeurswijn. Een paarse, fruitige, complexe turbowijn, maar in zijn stijl perfect gemaakt. Ik kan er vrees ik geen fles van uitdrinken.Thema twee werd door Guy ingeleid met “vier flessen uit hetzelfde jaar en met dezelfde druif”. Ook hier bleek het niet moeilijk om snel “pinot noir” als druif te raden, met 2017 als jaargang. De wijn die het eerst werd geserveerd, Au Bon Climat Knox Alexander, bleek bij iedereen het meest in de smaak te vallen, al was het verschil met de anderen klein. Het zijn lekkere wijnen, maar met een zoete toets, en soms zo donker en alcoholisch dat je niet direct aan pinot noir denkt (jawel Dumol Joy Road, ik kijk naar jou).Op naar het vierde thema, drie wijnen met opnieuw dezelfde druif en hetzelfde jaar. Dit bleek al iets moeilijker om te raden, al keken sommigen al snel in de richting van Rhône-achtige blends, wat bleek te kloppen: Rhône Rangers uti Washington State, met 2015 als jaargang. Ieders duidelijke voorkeur ging naar Bernard Leighton Olsen Brothers Vineyard Syrah. Thema vijf met opnieuw drie wijnen met dezelfde druif uit hetzelfde jaar was nu wat eenvoudiger om te raden: Rhône Rangers uit Californië, veel zoeter smakend dan die uit Washington State overigens, zodat hier en daar iemand riep: dat is “sweet Merlot”. Jef Cohn Rock Pile Vineyards viel het meest in de smaak: een complexe, lekkere, fluwelige honderd procent Syrah-wijn, met helaas een stevig prijskaartje (100 euro). Het laatste thema met opnieuw vier wijnen met dezelfde druif uit hetzelfde jaar kon bijna niet anders dan “Bordeaux-achtig” zijn, maar de jaargang (2013) schatten velen jonger in. Vier prachtige wijnen die aan het begin van hun drinkbaarheid staan, maar nog veel marge hebben. De Vérité Le Désir (Cab. Franc) en Monte Bello Ridge (Cab. Sauvignon) waren hier de nipte winnaars, maar het verschil met de andere twee is niet zo groot. Een zeer mooie avond, die de kwaliteit en uniciteit van Amerikaanse topwijnen bewijst, al zijn sommige wijnen voor een Europees smaakpalet misschien iets “over the top”. Maar dat is een kwestie van smaak.
