Dit is een proeverij zoals je er niet veel meemaakt. Maar voor de zestigste verjaardag van de Voorzitter van Euryanthe mochten alle stoppen los. Want ik weet niet hoe ik het anders moet beschrijven.Want dit is ook de eerste proeverij die ik ooit meemaakte dat ik geen enkele wijn onder de 95 scoorde. En 3 perfecte scores (dat was erg lang geleden). Goed, da's natuurlijk subjectief en onze opinies zullen wel verschillen, maar ik betwijfel dat eender welke rechtgeaarde wijnamateur hier een moment van zwakte in deze reeks had gevonden.Het begon al met de champagne... Want de 2 topcuvées van Krug uit hetzelfde jaar naast elkaar, al meegemaakt? Ik niet alvast. Zo fris, nerveus, jong nog de Clos du Mesnil, zo ronder en rijper, voller de Clos d'Ambonnay, met een lichte voorkeur voor deze laatste. Prachtig.Op naar wit. Kan er een fles volgen op zo'n champagnes? Ja hoor, en zeker als die gemaakt wordt door Klaus-Peter Keller, de koning van de Riesling. Wat een wijn is die Pettenthal GG 2017! Een brok mineraliteit, enorme body, onbeschrijflijke balans... De perfectie benaderend.Wat dan? O ja, Coche-Dury Meursault Perrières 2009, zeer vlot en rond drinkend, als een eerbiedig opstapje voor de echte koningin van witte Bourgogne: Lalou Bize-Leroy. De d'Auvenay Chevalier-Montrachet 2004 is niet van deze wereld, dat is die avond bewezen. Grootste witte wijn die ik ooit dronk.Daarna volgde een absoluut wijn-curiosum: een Montrachet uit 1929 in een botteling van hotel/restaurant Maxim's in Parijs, die eerder proefde als een oude Sauternes dan een gerijpte Bourgogne - iets dat niet vreemd was in die tijd. Had duidelijke botrytis toetsen en zeer duidelijke restsuiker. Toen deze wijn geoogst werd, sprongen de eerste bankiers uit de vensters in Wall Street. Wat een gedachte.Op naar rood... Met een DRC trio. Twee prachtige 1990s, een Echézeaux die eerst moest openkomen in het glas (rook zo bizar in het begin dat een niet genaamd Euryanthe lid uit de Kempen prompt zijn glas wegkapte tot zijn groot verdriet achteraf...) maar dan mooi ontplooide, en een erg fijne maar krachtige Richebourg. Die twee werden gevolgd door een haast perfecte La Tâche 1991, zo'n miskend jaar in Bourgogne, alles nog iets meer in superlatief.Maar ook die DRC's moesten voor mij de duimen leggen voor hun vroegere aandeelhouder, de koningin ook van de rode Bourgogne, opnieuw die sakkerse Lalou Bize-Leroy. De eerste perfectie in rood voor mij die avond was haar 1999 Clos de la Roche. Open maar nog steeds mysterieus, een minerale kern, zuiver en pure focus, en zeer emotioneel. Perfectie.De 2005 Le Pin proefde na zo'n verfijning een beetje bruut, maar dat had zeker met het jaar te maken, deze wijn kan zeker nog wat tijd gebruiken. De Mission-Haut-Brion 1975 toonde perfect wat zo'n beetje extra tijd doet met een grote Bordeaux - het brengt klasse, emotie, complexiteit die in de jeugd bedekt is. Super.Op naar de noordelijke Rhône om de rode reeks met een knal van een orgelpunt te eindigen. Een zeer fijne en complexe Guigal La Landonne 1991, in andere proeverijen de Rhône van de avond, maar nu overklast door de haast tijdloze en super emotionele Hermitage La Chapelle 1978. De derde perfecte score. Waarom zijn alle wijnen niet zo? En kan dat eerbiedige domein nog steeds zo'n wijnen maken? Ik zou het wel eens willen verkennen.Dan een toch gewaagde maar zeer geslaagde gok: 2 oude Yquems, uit hetzelfde jaar... Maar volledig anders van profiel. De eerste een meer klassieke oude Sauternes (en meer in lijn met een eerdere proefnota die ik er van maakte), met dat duidelijk drogend kader waar de voormalig zoete materie perfect in past; de tweede veel zoeter, minder die tannine-indruk, verfijnd. Maar toch ging mijn voorkeur naar de eerste, al was ik niet in de meerderheid.Afsluiten? In stijl meneer. Met een wijn uit 1850. Toen Victoria koningin van Engeland was, en de Nationale Bank van België werd gesticht. Deze Madeira Verdelho heeft het al die tijd prima overleefd, en was de perfecte apotheose. Wat een avond! Dankbaarheid en eerbied zijn de perfecte woorden om dit te omschrijven.
