230 dagen na de laatste echte Euryanthe, en na 13 online Euryanthaines, konden we elkaar eindelijk terug ontmoeten. Nog allemaal op afstand en op een redelijk fris terras, maar dat was gewoon al top!Twee prachtige champagnes uit 2007 openden de dans: zowel de Agrapart Minéral 2007 als de Vilmart Coeur de Cuvée speelden op hoog niveau. Over naar wit: zowel 1er als Grand Cru uit 2014, allemaal op een mooi niveau. Dan een koningskoppel van Pierre-Yves Colin-Morey uit 2011: evenwaardig maar met duidelijke stijlverschillen.Rood startte met een speciaal koppel: twee keer dezelfde Charmes-Chambertin, maar de ene (standaard cuvée) volledig ontritst, en bij de Cuvée Pédicelle werd het kleine steeltje (la pédicelle) aan de druif gelaten. Dat ene (arbeidsintensieve) verschil maakte een wereld van verschil in het glas. Dan een prachtig koppel Bonnes Mares uit 2006, waar de finesse van de Groffier net het verschil maakte.Dan noordelijke Rhône: Guigals top Hermitage cuvée Ex Voto, uit zijn eerste jaar 2001 tegen een sterke 2005, boeiend. Vervolgens weerom een echt koningskoppel, de twee klassieke toppers uit Saint-Emilion: Cheval Blanc en Ausone 2001, altijd boeiend om die naast elkaar te proeven.Zoet begon met iets wat we (te?) weinig drinken: een zoete Champagne, deze van het topdomein Jacques Selosse. Toch eigenaardig dat dit in de 19e eeuw de meest populaire champagne was en dat dit nu volledig uit de aandacht is verdwenen.Een heel mooie Climens 2007 bracht ons naar het echte zoete, en de enige bemol van de avond was de gekurkte Yquem 1983 - doodzonde. Maar ik kan u verzekeren dat zelfs een gekurkte Yquem de pret van het weerzien niet kon bederven. Nog van dat!
