We need to talk about Guy. Van een verfijnde Guy de Montpassant, met een voorkeur voor subtiele Bordeaux of Bourgogne, is hij de laatste tijd meer een brutale Guy Ritchie geworden, verleid door meer krachtige wijnen die een gedurfd statement maken. Alle Guy-heid op een stokje, natuurlijk wil hij nog wel van meer fijne wijnen genieten, maar het kan toch geen toeval zijn dat hij twee keer na elkaar een USA proeverij opzet!Tcoh starten we nog wel in Frankrijk met een triootje Champagnes, waar de absolute klassieke Krug Grande Cuvée het voor mij nipt haalde van de Revenants van Etienne Calsac, erg mooie wijn. Meer marketing dan inhoud vond ik de Abyss van Leclerc Briant, een wijn die 11 maanden lang op 60 meter diepte werd bewaard voor een eiland in Bretagne. Ik zou niet weten wat dat heeft bijgebracht, maar het verkoopt mooi natuurlijk.Dan maar naar Eddy Wally's gewijs naar Amerika, eerst met die meest iconische Amerikaanse druif, Zinfandel. De Ridge Geyserville was betrouwbaar als altijd, maar ik vond de Folie à Deux net iets interessanter en frisser. Dan een koppel Pinot Noir die aan elkaar gewaagd waren, maar wint de Evesham Wood makkelijk voor de prijs/kwaliteit verhouding.Een eerste hoogtepunt was het Grenache georiënteerde koppeltje uit 2013: zowel de Saxum als de Sine Qua Non waren fantastisch, met een kleine voorkeur voor de SQN. Op naar Cabernet Sauvignon. De Cardinale, nochtans een echte klassieker, vond ik wat tegenvallen, beetje simpel en zoetig. Dan waren de drie volgende wijnen van een heel ander en veel hoger niveau. Eerst al de Helena Dakota Anakota, erg mooi, en dan het koppel Dominus 2007 en 2008, met als voorkeur voor mij de Dominus 2008, prachtige wijn.Dan werd de rode reeks even onderbroken voor witte wijn bij het voorgerecht. Eerst een heel boeiend trio Rheingau 2018, met voor mij de Josef Leitz als beste, maar het schol niet veel. Dan een klassiek duo Californisch wit, Kongsgaard en Kistler Noisetiers, met deze laatste als beste.Terug naar rood met een afsluitend trio Napa 1995, mooi geouder. De Seavey won het nipt voor de Togni, heel mooi. Maar Euryanthe blijft wel een Bourgogne club hé, dus als afsluiter dan toch nog een klassiek koppeltje Bonnes Mares 2006, waar Henri Boillot nog maar eens laat zien dat je dat domein niet mag onderschatten in rood. En de heel mooie zoete afsluiter, Rayne-Vigneau 1948, maakte de avond compleet.
